ഒരു സാധാരണ ജീവിതം നയിക്കുന്നതിൽ, നമുക്ക് ആദ്യം മറ്റുള്ളവരോട് സ്നേഹം ഉണ്ടായിരിക്കണം. ബഹുമാനം കാണിക്കുന്ന കാര്യത്തിൽ നാം വേഗത്തിൽ നീങ്ങുകയും മറ്റുള്ളവരോട് ബഹുമാനം കാണിക്കുന്ന ആദ്യത്തവനാകുകയും വേണം. കൂടാതെ, നാം വിശുദ്ധന്മാരുടെ ആവശ്യങ്ങൾക്കായി ആശയവിനിമയം നടത്തുകയും അതിഥിസൽക്കാരം പിന്തുടരുകയും വേണം. മറ്റുള്ളവരോടൊപ്പം സന്തോഷിക്കുവാനും കരയുവാനും കഴിയുന്നതിനുമുമ്പ് നാം രൂപാന്തരപ്പെടണം. ചിലർ ജനിച്ചത് തന്നെ കരയുവാനോ സന്തോഷിക്കുവാനോ കഴിയാത്ത വിധത്തിലാണ്. നിങ്ങൾ എത്ര സന്തോഷമുള്ളവരോ ആനന്ദം നിറഞ്ഞവരോ ആണെങ്കിലും, ഒരിക്കലും ഭാവം മാറാത്തതായ കത്തോലിക്കാ പള്ളിയുടെ പ്രവേശന കവാടത്തിലുള്ള മറിയയുടെ പ്രതിമയെപോലെ അവർ ഭാവഭേദമില്ലാതെ തുടരുന്നു. ചില സഹോദരി സഹോദരന്മാർ ഇതുപോലെയാണ്. മറ്റുള്ളവരോടൊപ്പം എങ്ങനെ സന്തോഷിക്കണമെന്നോ കരയണമെന്നോ അവർക്കറിയില്ല; അവർ മനുഷ്യസ്നേഹമില്ലാത്ത കല്ലുകളെപോലെയാണ് എന്ന് തോന്നും. എന്നാൽ, സഭാജീവിതത്തിന് വൈകാരികരായ ആളുകളെ ആവശ്യമാണ്. നാമെല്ലാവരും ശരിയായ രീതിയിൽ വികാരഭരിതരും ഭാവപ്രകടനങ്ങൾകൊണ്ട് നിറഞ്ഞവരും ആയിരിക്കണം. എൻ്റെ എല്ലാ വികാരങ്ങളും ശരിയായും പര്യാപ്തമായും ആവിഷ്കരിക്കുവാൻ കഴിയുന്ന ഒരു മുഖം ഉണ്ടായിരിക്കുവാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു. ശിലാ മുഖമുള്ളവരെ ഒരുമിച്ചുകൂട്ടി അതിനെ സഭാജീവിതമെന്നു വിളിക്കുവാനാവില്ല; നാം ജീവനുള്ള കല്ലുകൾ, സ്നേഹംകൊണ്ട് നിറഞ്ഞ കല്ലുകൾ ആയിരിക്കണം. മറ്റുള്ളവരോടൊപ്പം സന്തോഷിക്കുവാനും കരയുവാനും നാം പഠിക്കണം.