[ഭാഗം 2] ... നിങ്ങൾ ഷോപ്പിംഗിന് പോകുമ്പോൾ, "കർത്താവേ, ഞാൻ ഷോപ്പിംഗിന് പോകണമോ വേണ്ടയോ? ഞാൻ പോകേണ്ടെങ്കിൽ, എനിക്ക് ഒരു അടയാളം തരേണമേ" എന്ന് പ്രാർത്ഥിക്കേണ്ടതില്ല. നിങ്ങൾ ഈ രീതിയിൽ പ്രാർത്ഥിക്കേണ്ട ആവശ്യമില്ല. "കർത്താവേ, ഞാൻ കടയിൽ പോകരുതെന്നാണ് നിന്റെ താൽപ്പര്യമെങ്കിൽ എന്നെ തടയണമേ" എന്ന് നിങ്ങൾ പറയരുത്. ഷോപ്പിംഗിന് പോകുന്നതിൽ നിന്ന് കർത്താവ് നിങ്ങളെ തടയുന്നില്ലെങ്കിൽ നിങ്ങൾക്ക് കർത്താവിൻ്റെ നടത്തിപ്പ് ഉണ്ടെന്ന് കരുതരുത്. ബാഹ്യമായി സകലവും സുഗമമായിരിക്കാം, എന്നാൽ ആന്തരികമായി എങ്ങനെയാണ്? ഒരുപക്ഷേ നിങ്ങൾ നിങ്ങളുടെ വാഹനം പാർക്ക് ചെയ്‌തതിനുശേഷം കടയുടെ വാതിലിലേക്ക് നടക്കുമ്പോൾ നിങ്ങൾക്ക് ഉള്ളിൽ സമാധാനമില്ലായിരിക്കും. ആന്തരികമായി ശക്തിപ്പെടുന്നതിനുപകരം നിങ്ങൾക്ക് നിരാശ തോന്നുമായിരിക്കും. എന്നിരുന്നാലും, ബാഹ്യമായി എല്ലാം സുഗമമായതിനാൽ നിങ്ങൾ തുടരുക തന്നെ ചെയ്യും. എന്നാൽ, നിങ്ങൾ കടയിലേക്ക് അടുക്കുന്തോറും നിങ്ങൾക്ക് ഉള്ളിൽ ശൂന്യത അനുഭവപ്പെടുന്നു. ബാഹ്യമായ കാര്യങ്ങളിലൂടെ നിങ്ങൾക്ക് സ്വയം ന്യായീകരിക്കുവാൻ കഴിഞ്ഞേക്കാം: നിങ്ങൾക്ക് പണമുണ്ടെന്ന വസ്തുതയാൽ; കാലാവസ്ഥ മികച്ചതാണെന്നതിനാൽ; കുറച്ച് ഗതാഗത തിരക്ക് മാത്രമേയുള്ളൂ എന്നതിനാൽ. ബാഹ്യമായ കാര്യങ്ങളെ കുറിച്ചൊന്നും ഞാൻ അന്വേഷിക്കുന്നില്ല. നിങ്ങളുടെ ആന്തരിക അനുഭൂതികളെക്കുറിച്ചാണ് ഞാൻ ചോദിക്കുന്നത്. ബാഹ്യമായി എല്ലാം അനുലോമപരമാണെങ്കിലും, ആന്തരികമായി നിങ്ങൾ ശൂന്യരും ദുർബലരുമാണ്. നിങ്ങൾക്ക് അഭിഷേചനമോ നനയ്ക്കലോ ആന്തരിക സമാധാനമോ ഇല്ല. എന്താണിതിനർത്ഥം? ആത്മാവിൻ്റെ നടത്തിപ്പ് നിങ്ങളുടെ ഉള്ളിൽ, നിങ്ങളുടെ ആന്തരിക ജീവനിൽ ഉണ്ടെന്നാണ് ഇതിനർത്ഥം. നമ്മുടെ ഉള്ളിലെ ദിവ്യ ജീവൻ നമ്മെ നിരന്തരം നയിക്കുന്നു, അടയാളങ്ങളോ സൂചകങ്ങളോ കൊണ്ടല്ല, മറിച്ച് ഒരു ആന്തരിക ബോധവും അനുഭൂതിയും അന്തർബോധവും നൽകുന്നതിലൂടെയാണ്.